Opis rasy rosyjskich koni wierzchowych i zasad utrzymania

Koń rosyjski to wyjątkowa rasa koni. Trudno o bardziej wdzięczną istotę. Ten niesamowity koń łączy w sobie moc i zwiewną grację. Jak w stanie nieważkości wykonuje piruety i dzielnie pokonuje wszelkie przeszkody. Koń jest w stanie wynieść swojego pana z walki. Swoją służbę wykonuje mimo upałów i mrozu. Jednocześnie nie można znaleźć bardziej wrażliwego zwierzęcia, które potrzebuje miłości i uwagi.

Dane historyczne

Unikalna rasa koni pojawiła się dzięki staraniom hrabiego Aleksieja Grigoriewicza Orłowa. Kierując się żarliwą chęcią wyhodowania konia wzorcowego, hrabia wybrał do hodowli najlepszych przedstawicieli ras arabskich i europejskich.

Najsilniejszych i najtrwalszych potomków tych koni planowano skierować do służby w kawalerii. Szczęśliwym zbiegiem okoliczności perski szach podarował cesarzowej Katarzynie parę pięknych ogierów. Wiedząc o planach Aleksieja Grigoriewicza, carina natychmiast przeniosła je na własność hrabiego. Zbiór koni uzupełniano również podczas bitew rosyjsko-tureckich. Entuzjastyczny arystokrata stanął przed zadaniem wyhodowania rasy koni, które z łatwością mogą się uczyć i znieść trudy surowego klimatu.

Na kształtowanie wyglądu zewnętrznego zwierząt nałożono specjalne wymagania. Koń-ptak, koń-sen. Tak właśnie hrabia Orłow widział idealnego konia.

Założycielami rasy Oryol były konie pochodzenia angielskiego, arabskiego i azjatyckiego. W 1770 roku stadnina koni Aleksieja Grigoriewicza stała się chlubą Imperium Rosyjskiego. Słynny hipolog V.I. Koptev z podziwem zauważył niesamowitą grację koni Oryol. „Szyja zwija się w kółko, grzbiet jest elastyczny, usta miękkie. Konie są posłuszne i mądre ”- taką cechę nadał zwierzętom specjalista.

W 1802 roku hrabia Rostopchin zainteresował się stworzeniem nowej rasy koni wyścigowych. Do prac hodowlanych wykorzystywał najbardziej odporne konie krwi angielskiej i arabskiej. Wysiłki hrabiego nie poszły na marne. Hodowca przedstawił światu energiczne, krępe konie o krótkiej szyi. Konie odznaczały się upartym usposobieniem. Wygląd zewnętrzny zwierząt nie był tak olśniewająco dobry, jak zwierząt z rośliny Oryol. Jednak konie Rostopchin były znacznie bardziej odporne niż ich konkurenci.

Po śmierci hrabiego Orłowa stadnina koni Khrenovsky została osierocona. W 1845 roku gospodarstwo zostało sprzedane państwu. Jak na ironię, ten sam los spotkał przedsięwzięcie hrabiego Rostopchina. Nowi właściciele zdecydowali się połączyć obie znakomite rasy. Tak pojawił się koń Oryol-Rostopchin.

Złoty wiek rosyjskiej hodowli koni zakończył się wraz z wybuchem I wojny światowej. Wraz z załamaniem gospodarki kraju hodowla koni okazała się luksusem nieosiągalnym. Większość koni zginęła podczas bitew. Ocalałe piękności były wykorzystywane do transportu towarów i prac polowych. Niedostosowane konie często ginęły.

Władze pamiętały o cennych koniach dopiero w latach 30-tych XX wieku. Kilka ocalałych koni znalazło schronienie pod dachem stadniny Derkul. Praca hodowlana została odnowiona, a nawet uwieńczona sukcesem. Triumfem specjalistów przedsiębiorstwa Derkul był występ na ogólnounijnej wystawie koni rasy Orlovo-Rostopchin w 1939 r. W tym samym czasie rasa otrzymała nową nazwę - koń ruski.

Spójrz również

Do czego służą grzywy koni i jak o nie dbać, jak warkocz i przycinać

Szczęście nie trwało długo. Podczas strasznych lat Wielkiej Wojny Ojczyźnianej populacja wyjątkowych koni została prawie całkowicie zmieciona z powierzchni ziemi. Cudem ocalałe konie zebrano na terenie stadniny Krasnogvardeisky. Pracownicy gospodarstwa dołożyli wszelkich starań, aby przywrócić dawną świetność wyjątkowym koniom. Jednak za panowania Chruszczowa rasa została zniszczona.

W 1978 roku, dzięki staraniom pracowników stadniny Starozhilovsky i Akademii Timiryazev, rozpoczęto prace nad odtworzeniem rasy. Korzystając ze starych zapisów prac hodowlanych, naukowcy krok po kroku zbliżali się do celu. Potomków drogich koni poszukiwali specjaliści od roślin. W hodowlę zaangażowane były konie achał-tekińskie, a także rasy arabskie, europejskie i domowe.

W 1999 roku rosyjski koń wierzchowy otrzymał oficjalne uznanie.

Opis i charakterystyka rosyjskiej rasy koni wierzchowych

Wdzięczna sylwetka potomka rasy Orlovo-Rostopchin jest podobna do konturów konia arabskiego. Dzięki elastycznym stawom ruchy konia są płynne i pełne gracji.

Wygląd zewnętrzny i kombinezon

Wysocy przedstawiciele rosyjskiej rasy jeździeckiej imponują rozmiarem. Ogiery osiągają 172 cm, klacze są nieco mniejsze. Ich maksymalna wysokość to 165 cm, mięśnie dobrze rozwinięte, średnia waga zwierzęcia dochodzi do 500 kg. Długa, zakrzywiona szyja zwieńczona jest reliefową głową. Uszy są małe, wrażliwe, spiczaste. Duże, ciemne oczy wyglądają wyraziście i mądrze. Duże, drżące nozdrza dopełniają portret przystojnego mężczyzny.

Muskularny grzbiet i szeroka, reliefowa klatka piersiowa są harmonijnie połączone z grzbietem zwierzęcia. Zad konia jest wydatny, z dobrze rozwiniętymi mięśniami. Smukłe, żylaste nogi nadają koniowi wyrafinowany wygląd. Wszystkie połączenia są dobrze widoczne. Małe kopyta. Dzięki budowie nóg oraz miękkiej, elastycznej główce zwierzę posiada wyjątkowy, miękki chód. Jedwabista grzywa i falisty, długi ogon dopełniają portret zwierzęcia. Rosyjskie konie wyścigowe mogą być czarne i kasztanowe.

Temperament i charakter

Zwierzę wyróżnia się arystokratycznymi manierami. Koń jest cierpliwy i łatwy do trenowania. Zwierzę potrzebuje stałego kontaktu z ludźmi. Chętnie reaguje na pochwały. Nie wybacza właścicielowi postawy agresywnej lub lekceważącej. W takich przypadkach koń staje się uparty i drażliwy.

Ze względu na przyjazne usposobienie zwierzę można znaleźć w szeregach policji konnej. Jeśli zwierzę przywiązuje się do jeźdźca, drugi właściciel może nie zostać rozpoznany. Ze względu na specyficzny temperament i parametry fizyczne zwierzę potrzebuje aktywnego trybu życia. Bez zabaw i uwagi właściciela koń może się nudzić. Zręczne, zwinne zwierzę stworzone do rywalizacji.

Cechy produkcyjne

Koń przeznaczony jest wyłącznie do pokazów, ujeżdżenia i WKKW. Uważanie konia za źródło mięsa jest świętokradztwem.

Główne zalety i wady

Wychowanie rosyjskiego konia wierzchowego wymaga cierpliwości, miłości i taktu.Aby osiągnąć pomyślny wynik, należy wziąć pod uwagę zalety i wady zwierzęcia. Pozytywne cechy:

• naturalna ciekawość;
• życzliwość;
• wysoka inteligencja;
• cierpliwość;
• zwinność i energia.

Spójrz również

Ile zębów ma koń i jak właściwie o nie dbać, wady i leczenie

Wady rasy:

• upór;
• upór;
• myśli szybko, ale z takim nastawieniem natychmiast pojmuje zarówno dobro, jak i zło. Ze względu na tę jakość zwierzę musi być pod stałą kontrolą.

Hodowla koni pełnej krwi

Wdzięczne zwierzę wymaga szczególnej troski i szczególnej uwagi. Ze względu na zwiększoną aktywność i wielkość konia konieczne jest zapewnienie zwierzakowi przestronnej „przestrzeni życiowej”. Co najmniej 5 m jest przeznaczone na mieszkania osobiste. Dennik jest codziennie dokładnie sprzątany. Stoisko jest myte dwa razy w tygodniu. Wiosną pokój jest traktowany środkiem antyseptycznym. W ciepłe dni zwierzę może chodzić. Świeże zioła zawierają witaminy i składniki odżywcze.

Wrażliwe zwierzę nie toleruje ostrych, głośnych dźwięków i brzydkich zapachów. Koń potrzebuje regularnych spacerów (minimum 3-4 razy w tygodniu). Bez aktywnego trybu życia mięśnie konia szybko zanikną. Po spacerze kopyta i ciało zwierzęcia są dokładnie czyszczone. Podczas zabiegu nie wolno zbliżać się do konia od tyłu (koń może nie radzić sobie ze swoimi emocjami i kopnąć osobę). Miska do picia musi być stale napełniana świeżą wodą. Odwodnienie grozi zwierzęciu śmiercią. Dla konia sportowego podkowy wykonywane są indywidualnie według własnych pomiarów.

Karmienie konia domowego

Dieta składa się z wysokiej jakości składników. Surowo zabrania się podawania swojemu zwierzakowi nieświeżego, słabo wysuszonego jedzenia. Na codzienną dietę zdrowego, aktywnego konia składają się:

• 4 kg mieszanki paszowej lub zboża;
• 1 kg posiekanej słomy żytniej lub pszennej (składnik jest niezbędny do produkcji śliny zwierzęcia);
• 4 kg siana łąkowego;
• 2 kg warzyw lub owoców (koń z przyjemnością zje smakołyki w postaci buraków, marchwi, dyni i jabłek);
• witaminy i minerały w postaci suplementów diety.

Oprócz wymienionych składników zwierzęciu podaje się mączkę kostną. Substancja kompensuje niedobór wapnia w organizmie konia. Brak tego pierwiastka grozi problemami z kośćmi i stawami konia.

Zasady hodowli

Do dalszej hodowli dopuszcza się konie, które nie mają wad rasowych. Zwierzęta dobiera się według kryteriów: pochodzenia, budowy ciała, budowy, wydolności, jakości potomstwa.

Odrębne wymagania dotyczą ubioru konia. Koń odniesienia może być tylko gniadego lub czarnego koloru, bez plam.

Możliwe choroby

Jeśli będziesz przestrzegać zasad trzymania koni, prawdopodobieństwo zachorowania zwierzęcia jest niewielkie. W złych warunkach koń może być narażony na choroby wirusowe, takie jak grypa czy zapalenie płuc i nosa. Obornik, który nie został zebrany na czas, może powodować takie uciążliwości jak mycie. Dolegliwości towarzyszy kaszel i utrata apetytu. Mokra, brudna ściółka to pewny sposób na choroby kopyt (gryzienie, ochwat). Jedzenie nieodpowiedniej jakości paszy grozi zwierzęciu bolesną kolką. We wszystkich przypadkach należy natychmiast zwrócić się o pomoc do lekarza weterynarii.

Podanie

Rosyjskie konie jeździeckie są z powodzeniem wykorzystywane w spektakularnych pokazach, wyścigach konnych i na wystawach. Luksusowe konie są stałym uczestnikiem parad i uroczystości. Konie służą w szeregach policji konnej. Dzięki swojej spokojnej naturze koń może stać się prawdziwym przyjacielem.