Opis i siedlisko byków prymitywnych z rund, próby odtworzenia gatunku
Wycieczki to prymitywne wymarłe byki. To dzika populacja, której przedstawiciele uważani są za starożytnych przodków i przodków współczesnej krowy. Najbliższymi krewnymi są afrykańskie byki watussi, których wygląd jest jak najbardziej identyczny z zaginionymi krewnymi. O tym, jak wyglądały prawdziwe wycieczki, można dowiedzieć się tylko dzięki rekonstrukcjom, ponieważ nie zachowały się żadne prawdziwe zdjęcia byków.
Pochodzenie gatunku i opis
Wyprawy euroazjatyckie to parzystokopytne ssaki z rodziny krasnoludków. Pojawiły się w drugiej połowie okresu antropogenicznego (około 2 mln lat temu). Rozprzestrzenili się i zaludnili terytorium Europy, Afryki Północnej, Azji. Po epoce lodowcowej osobniki były największymi zwierzętami. Tur to starożytny przodek współczesnego bydła.
Dzięki znalezionym strukturom kostnym i rysunkom przyrodników udało się przywrócić wygląd starożytnego byka:
- Muskularna, mocna sylwetka, wydłużony kształt ciała.
- Wymiary dorosłego byka: długość - 3 m, wysokość - około 1,8 metra, waga - 800-1100 kilogramów.
- Kompaktowy rozmiar głowy. Kształt jest wydłużony.
- Spiczaste rogi o szerokości jednego metra nadające przerażający wygląd.
- Dorosłe byki były czarne lub czarno-brązowe, z jasnymi pręgami na grzbiecie. Samice i młode zwierzęta były koloru brązowego lub czerwonawego.
- Obecność małego garbu na ramieniu ciała.
- Krowy miały małe wymiona, całkowicie ukryte w grubym futrze. W porównaniu ze współczesnymi osobnikami, wymiona tura były słabo rozwinięte.
Prymitywny byk miał wiele zalet, które pomagały mu przetrwać. Jest to gęsta wełna, wytrzymałe usposobienie, bezpretensjonalność i żerowanie na pastwisku. Osoby szybko przystosowały się do różnych warunków naturalnych: żyły w strefie leśnej, na otwartym stepie, a nawet na terenach podmokłych. Samice odznaczały się wysoką płodnością (potomstwo reprodukowane rocznie).
Gdzie mieszkałeś i co jadłeś?
Początkowo wycieczki mieszkały nad brzegiem Nilu, stopniowo zasiedlając Afrykę, Indie, Pakistan. Później byki pojawiły się na terytorium Azji Mniejszej, północnych regionów Afryki, Europy. W Afryce populacja wycieczek została zniszczona jeszcze przed naszą erą, w Europie ludzie żyli do XVI wieku:
- Od XII wieku wycieczki spotykały się w dorzeczu Dniepru.
- W XIV wieku żyli w nieprzeniknionych i słabo zaludnionych lasach Litwy, Białorusi, Polski. Tutaj zostali objęci ochroną państwa. Stali się mieszkańcami parku.
- Pod koniec XV wieku pod Warszawą przetrwało stado 24 nabojów. Ale na początku XVI wieku to stado zmniejszyło się do 4 osobników.
- Ostatnia starożytna trasa zmarła w 1627 roku.
Byki były całkowicie roślinożercami. W miesiącach letnich wystarczała im zielona roślinność stepowa.Zimą w poszukiwaniu pożywienia przenosili się w las. Tutaj osobniki łączyły się w duże stada. W związku z początkiem wylesiania wycieczki zimą często były głodne, dla wielu z nich było to przyczyną śmierci.
Charakter i styl życia rasy
Charakter wycieczek był w większości spokojny. Nie atakowali ludzi i zwierząt, nie prowadzili agresywnego trybu życia. Byki wpadały w furię tylko wtedy, gdy polowały lub potrzebowały ochrony.
Starożytni ludzie prowadzili dziki tryb życia w stadzie. Największa kobieta została „liderem”. Młode byki żyły oddzielnie, swobodnie bawiąc się i ciesząc się młodością. Stare osobniki wyjeżdżały w leśne zarośla, żyjąc oddzielnie od głównego inwentarza. Krowy z nowonarodzonymi żółwiami również weszły w głąb lasu, chroniąc swoje potomstwo.
Struktura społeczna i reprodukcja
Krycie dzikich zwierząt miało miejsce w pierwszym miesiącu jesieni. W tym okresie rozpoczęły się zacięte bitwy między samcami, które zwykle kończyły się śmiercią jednego lub obu przeciwników. Samice należały do najsilniejszych członków stada. Istnieje wiele przypadków krycia pomiędzy dzikimi wędrowcami a krowami domowymi. W rezultacie urodziło się niezdolne do życia potomstwo hybrydowe o słabym zdrowiu, które wkrótce zmarło.
Cielenie nastąpiło późną wiosną. Ciężarne krowy, wyczuwając prędkość porodu, wyszły do lasu, wycofały się w zarośla. Tu urodziły się cielęta, z którymi matka przebywała w zaroślach co najmniej 20 dni. Jeśli poród nastąpił w późniejszym terminie (wrzesień), cielęta urodzone jesienią nie przeżyły i padły zimą.
Kim są naturalni wrogowie zwierzęcia
Byki miały potężną i dobrze rozwiniętą sylwetkę. To był przerażający sygnał dla większości zwierząt w przyrodzie. Naukowcy zauważają, że wilki czasami atakowały tura. Ale głównym wrogiem gatunku był człowiek. Ciągłe polowanie na dzikie byki trwało setki lat. Zabita trasa stała się doskonałą zdobyczą. Mięso z tuszy stanowiło pożywienie dla ogromnej liczby ludzi.
W książkach historycznych, kronikach odnotowano wiele przypadków udanych polowań na byki. Ludzie masowo eksterminowali wycieczki, aby uzupełnić zapasy mięsa i futer.
Populacja i stan gatunku
Wycieczki odnoszą się do wymarłego (wymarłego) gatunku. Aktywny spadek liczby ludności i masowe zgony odnotowano w XIV-XVI wieku. W tamtych czasach ludzie starali się ratować gatunek: leczyli, strzegli, karmili i przynosili siano do lasu zimą. Ale wszystkie wysiłki poszły na marne. Z czasem populacja malała i zanikała.
Do wyginięcia gatunku przyczyniło się kilka zjawisk:
- Szybki postęp i szybki rozwój sektora obróbki drewna doprowadziły do intensywnego wylesiania w Europie.
- Konsekwencje aktywnego polowania.
- Człowiek zaczął ingerować w zjawiska naturalne.
- Zmieniające się warunki bytu. Ostatnie osoby zmarły z powodu choroby. Odporność nie była w stanie przystosować się do nowych cech klimatycznych.
Ostatni unikalny okaz zaginął w XVI wieku. Dziś żyją potomkowie tych starożytnych osobników: byki indyjskie, afrykańskie i inni przedstawiciele bydła. Zwierzęta zamieszkują większość kontynentów. W 1994 roku ustalono, że współczesne krowy nie są potomkami turów. Naukowcy udowodnili, że rozwój i udomowienie tych zwierząt ma inny rodowód.
Udomowienie w trasie
Tylko kilku potomków tej trasy zostało udomowionych. W Hiszpanii i innych krajach Ameryki Łacińskiej hoduje się byki walczące.Uważa się, że ich celowa hodowla rozpoczęła się w XVI-XVII wieku w Valladolid. Byki walczące są wykorzystywane do udziału w walkach byków. Takie osoby na pozór przypominają wycieczki, ale ich rozmiary są znacznie mniejsze (waga - do 0,5 tony, wzrost - nie więcej niż 1,5 metra).
Opis najbliższych krewnych starożytnego byka:
| Potomków | Specyfikacje |
| Dziki byk | Jest to zbiorcza nazwa nieudomowionych gatunków z podrodziny byków. Znane podgatunki to zebu indyjskie, watussi. Oddzielenie od krewnych miało miejsce około 300 000 lat temu. |
| Walczący byk | Inne imiona to byk lidyjski, toro bravo. Mają fenotyp podobny do tournee. Umaszczenie - czarne, ciemnobrązowe. Biorą udział w walkach byków od 4 roku życia. To rodzaj „małej kopii” starożytnej rundy. |
Próbuje odtworzyć widok
Idea „wskrzeszenia” wymarłej populacji poprzez sztuczną selekcję stała się popularna w XIX wieku. W 1920 roku w Niemczech bracia Heinz i Hecky wykonali podobną pracę. Rezultatem była hodowla byków Heck. Osobniki nie były prawdziwymi wycieczkami, ale uzyskały maksymalne podobieństwo w kolorze sierści i kształcie rogu.
Podobne eksperymenty przeprowadza się dzisiaj. Trwają prace w Holandii, gdzie naukowcy z Fundacji Taurus chcą stworzyć zwierzę, które jest jak najbliżej wycieczki przez krzyżowanie wsteczne ras prymitywnych. W Polsce planują odtworzyć osobnika z DNA pobranego ze znalezionych kości. Ale dzieło nie zostało jeszcze uwieńczone sukcesem. Żadnemu z naukowców nie udało się rozmnażać dzikiego byka.
Wycieczka dzikiego byka to wymarłe zwierzę. Wymarcie populacji nastąpiło w XVI wieku, śmierć ostatniego przedstawiciela gatunku nastąpiła w 1627 roku. Starożytne zwierzęta wyróżniały się ogromnymi rozmiarami ciała: waga dorosłego osobnika osiągnęła tonę, wysokość w kłębie wynosiła 2 metry. Przy tak dużej konfiguracji wycieczki były całkowicie roślinożerne. Jedli zieleń i pędy, żyli w stadzie pod wodzą samicy.
Wymarcie było spowodowane działalnością człowieka i chorobami genetycznymi gatunku. Próby „wskrzeszenia” populacji kończą się niepowodzeniem. Najbliższymi krewnymi są byki indyjskie i afrykańskie watussi.
