Opis i charakterystyka kóz megrelskich, warunki ich trzymania

Mleczna koza Megrelian zajmuje honorowe miejsce w ogrodach zoologicznych w zachodniej Gruzji i Azerbejdżanie. Z mleka rogatej piękności wyrabia się znakomity ser, delikatny twarożek i wysokiej jakości masło. Kozioł megrelski nie wymaga od siebie większej uwagi, bardzo rzadko choruje i jest wybredny w jedzeniu. Zwierzę wyróżnia się rzadką płodnością.

Opis i produktywność kóz Megrelian

Ojczyzną uroczych zwierzątek jest przytulna słoneczna Megrelia. Historyczny zakątek znajduje się w zachodniej części Gruzji. To tutaj mieszkali przodkowie rogatych piękności. Rasa łączy w sobie najlepsze cechy lokalnych kóz mlecznych:

1. Przedstawiciel rogatego plemienia jest duży - jej wzrost sięga 64-70 cm.
2. Silny układ kostny z powodzeniem łączy się z wydłużonym kształtem ciała.
3. W wieku dorosłym zwierzę przybiera na wadze 36-46 kg. Najwyższe osobniki mogą dorastać do 60 kg. Waga samców to 57-60 kg. Duże okazy przybierają na wadze do 90 kg.
4. Proste plecy przechodzą w szeroką, lekko obniżoną kość krzyżową.
5. Wdzięczna głowa zwierzaka zwieńczona jest parą misternie zakrzywionych rogów. Ich kształt przypomina literę S.
6. Stojące uszy i schludna broda nadają zwierzęciu ładny wygląd.
7. Smukłe, mocne nogi kozy są wyposażone w mocne kopyta.
8. Elastyczne, duże wymię zwierzęcia ma kształt stożka.
9. Gruba, krótka sierść zwierzęcia jest w kolorze białym lub w jasnych odcieniach czerwieni, szarości i deresz.

Kozy megrelskie dzielą się na dwa rodzaje: góralskie i nizinne. Zwierzęta typu wyżynnego są nieco większe niż ich współplemieńcy. Koza megrelijska jest niezwykle płodna i często cieszy właścicieli wyglądem bliźniaków. Zwierzę produkuje dużo mleka - jego roczna mleczność wynosi 350-400 kg. Przy dobrej pielęgnacji i dobrze zaprojektowanej diecie wydajność mleka podwaja się. W niektórych przypadkach wskaźniki osiągają 900 kg.

Mleko kozie Megrelian jest bardzo smaczne i pożywne. Zawartość tłuszczu w produkcie wynosi 4-4,5%. Z mleka koziego wytwarza się doskonały ser typu feta, twarożek, masło i ser. Rasa jest szeroko rozpowszechniona w Osetii Południowej, Armenii, Gruzji i Azerbejdżanie.

Pozytywne i negatywne strony rasy

Przy wszystkich swoich zaletach kozy megreliańskie mają pewne wady. Biorąc pod uwagę niuanse zwierząt, rolnik może osiągnąć dobre wyniki.

Pozytywne cechy rasy:

1. Kozy są niezwykle wybredne i wolą jeść pastwiska. Zwierzęta doskonale tuczą na wyżynach i na płaskich pastwiskach.
2. Bezpretensjonalne zwierzaki nie wymagają szczególnej uwagi i specjalnej troski.
3. Przedstawiciele rasy Megrelian rzadko chorują.

Spójrz również

Top 5 ras kóz bez rogów i porównawcze cechy produktywności

Niestety zwierzęta nie przystosowują się dobrze do zimnego klimatu, dlatego nie nadają się do hodowli na obszarach o trudnych warunkach klimatycznych. Tę jakość można przypisać znacznym wadom rasy.

Funkcje konserwacji i pielęgnacji

Zwierzęta są trzymane w suchym, wolnym od przeciągów kurniku. Pomieszczenie powinno być przestronne. Do utrzymania jednego zwierzaka wymagana jest powierzchnia co najmniej 1,5 m, dla kozy z potomstwem wymagane jest mieszkanie o powierzchni 2,5 m, wystarczy samce 2 m, a dorastające dziecko co najmniej 3 m powierzchni mieszkalnej.

Zimą temperatura powietrza w kozim domu utrzymuje się w przedziale od +6 do -6 stopni. Utrzymanie reżimu temperatury jest ważne, gdy w stadzie są małe dzieci. Kozy są oddzielane od samic i trzymane w oddzielnym pomieszczeniu.

Oddzielne trzymanie zwierząt pomaga uniknąć nieplanowanego kontaktu. Kozy megrelskie można wypasać na wolnym wybiegu. W tym przypadku dla zwierząt przygotowano specjalny baldachim. Zwierzęta chowają się pod przykryciem przed upałem i opadami atmosferycznymi. Zwierzęta otrzymują dużo wody, zanim zostaną wysłane na pastwisko. Ta technika pomaga odwrócić uwagę zwierząt od picia z kałuż.

W upalne dni zwierzęta podlewamy co najmniej 2 razy dziennie. Zimą kozy otrzymują dużo wody, jedząc mokrą karmę. W tym okresie zużycie wody jest ograniczone, więc zwierzęta otrzymują ciepłą wodę tylko raz dziennie.

W żadnym wypadku nie należy podawać zimnej wody zwierzętom, które są w stanie gorącym. Zabieg grozi zwierzętom przeziębieniem. Karmidła i poidła są instalowane na poziomie piersi dorosłych zwierząt. Naczynia dla niemowląt są umieszczane tuż nad podłogą. Zabrania się stosowania podajników wykonanych z materiału ocynkowanego.

Zasady żywienia

Zwykła dieta zwierząt domowych obejmuje jęczmień, owies, ziarna kukurydzy. Kozy warto karmić siekanymi burakami, marchewką, kapustą i owsem gotowanym na parze. Dodaje gotowaną skórkę ziemniaka do karmy dla zwierząt. Mieszanki paszowe są dodawane do koryt z gotowanym jedzeniem. Sól paszową wlewa się do specjalnych pojemników. Ten produkt jest niezwykle ważny dla normalnego rozwoju zwierząt. Dodatek podaje się w ilości: 8 kg soli na osobę dorosłą. W przypadku małych dzieci dawka soli jest zmniejszona.

Zimą do diety zwierząt domowych dodaje się siano, miotły z gałęzi drzew liściastych i igieł sosnowych. Pożywne bukiety zawieszono tuż nad szczytami zwierząt. W ten sposób zwierzęta mogą do nich dotrzeć. Tryb karmienia zwierząt:

1. Rano kozy otrzymują posiekane rośliny okopowe i ziarno.
2. W ciągu dnia zwierzęta są traktowane dobrze wysuszonym sianem.
3. Wieczorem karmniki dla zwierząt napełniane są pokruszonym ziarnem i sianem.

Spójrz również

Przyczyny i objawy piroplazmozy u kóz, leczenie i zapobieganie

Latem kozy żywią się głównie świeżą trawą. Zwierzęta spędzają ciepłe miesiące na wyżynach, a wraz z nadejściem jesieni wypasane są na równinie.

Wszystko o jagnięcinie

Ciąża u kozy trwa 21-22 tygodnie. Na krótko przed porodem zwierzę zostaje oddzielone od stada. Koziołek jest dezynfekowany i wentylowany. Podłoga pokryta jest grubą warstwą czystego siana. Budowane są oddzielne żłobki dla przyszłych dzieci. Każde dziecko powinno mieć co najmniej 2 m powierzchni. Żłobek wyposażony jest w wygodny karmnik i poidło.

Po ocieleniu zwierzę przechodzi na lekką dietę. Zazwyczaj cielę mleczną karmi się sztucznie. Aby to zrobić, musisz zaopatrzyć się w butelkę i smoczek. W pierwszym dniu życia niemowlę podaje się siarą. Następnego dnia co 4 godziny dziecko karmione jest z butelki ciepłym świeżym mlekiem.Po 3 dniach dziecko zaczyna podawać uzupełniające pokarmy w postaci płatków owsianych. W dniu 10 dziecko może spróbować siana.

Przez 2-3 miesiące głównym pokarmem dziecka pozostaje świeże mleko. Następnie porcje mleka są stopniowo zmniejszane. Jeśli koza urodziła się latem, w wieku 1 miesiąca, dziecko trafia na wspólne pastwisko.

Częste choroby

Kozy megreliańskie mają silną odporność, ale czasami mogą cierpieć na następujące choroby:

1. Zapalenie kopyta. Zwierzę pada na zdrową nogę i woli leżeć na wznak. Zabieg polega na umyciu kopyta słabym roztworem nadmanganianu potasu i leczeniu obolałego miejsca jodem i maścią Wiszniewskiego.
2. Zatrucie. Na zwierzaka czekają kłopoty z jedzeniem trujących ziół. Kozy dręczą biegunka, wymioty. Zwierzę zachowuje się niespokojnie, wzdycha ciężko, jęczy i zgrzyta zębami. Pierwsza pomoc polega na płukaniu żołądka. Zanim przybędzie weterynarz, możesz podać swojemu zwierzakowi węgiel aktywowany. Pozostałą część leczenia przepisuje lekarz weterynarii.
3. Zapalenie wymienia. Choroba dotyka kóz w ostatnim czasie. Przyczyną kłopotów jest hipotermia. Zimny ​​kompres z bulionu ługu macierzystego i tykwy pomoże poradzić sobie z chorobą.